Myrthe Japin Onze dochter Onze vechter

We zijn zwanger, riep mama.
Wat droog reageerde papa: ja zoiets had ik al door.
Maar van binnen sprong papa een gat in de lucht.

Omdat mama een aandoening heeft moesten we heel vaak extra controle laten uitvoeren in het ziekenhuis.
Mama en papa hebben er alles voor over om het zo mooi mogelijk te maken.
Weken gingen voorbij en het schoppen in Mama`s buik was voelbaar.
Sterker nog, het was regelmatig zelfs zichtbaar.
Maar elke keer vroegen wij jou: schop alsjeblieft nooit tegen Mama`s lever aan.
Muziek reageerde jij al heel erg op. In eerste instantie op het liedje van Bach welke ook in de efteling uit de paddestoelen te horen is.
Hier werd jij al erg vrolijk van terwijl je veilig in de buik zat. Om precies te zijn was het het liedje, bach anh bwv 114.

Welk liedje jij echt heel erg actief van werd was: blues brothers everybody needs somebody.
Van dat liedje begon jij zo te schoppen en te draaien, dat Mama soms het liedje echt weer even af moest zetten.

In Mama`s buik groeide jij steeds groter en groter.
Dit zagen wij op ook speciale foto`s vanuit Mama haar buik. Röntgen foto noem je dat.
Daar zagen wij samen met een hele goede arts ook dat sommige dingen niet helemaal goed gingen.

Na een lange zware dag werken, waren er symptomen bij Mama zichtbaar dat er duidelijk iets fout was.
papa is als een dolle met Mama naar het ziekenhuis (VUmc) gereden, en dat met veel te veel snelheid.
Daar zag een arts dat het inderdaad niet goed ging.
Jij moest NU op de wereld komen, anders werd het te gevaarlijk voor jou.

Ab imo pectore! Requiescat in pace! Te amo!

In het ziekenhuis (Vumc) werd jij dan geboren.
Jij werd gelijk naar een andere afdeling gebracht omdat jij zelf nog niet kon ademen.
Deze afdeling heet de Neonatologie. Dit is een Intensive Care unit voor te vroeg geboren baby`s. en omdat jij met 25 weken zwangerschap geboren was, was jij dus "prematuur".

Iedereen kwam op visite, Oom`s, tante`s, neven, nichten, opa`s, oma`s en vrienden van papa en mama.
Iedereen was blij om jou te zien.
En och wat een mooi kind ben jij zeg!

Je bent zo sterk, je begon zelf te ademen.
Papa en mama zijn super trots dat jij dat nu zelf kan.

Geintjes uithalen vond jij ook al leuk.
Als papa of mama jouw luier hadden verschoond, Dan poepte jij deze gewoon gelijk weer vol.
Ook als papa en mama wegliepen bij je, liet jij de toeters en bellen af gaan.
Als we dan terug kwamen, was er niets meer aan de hand.
Gingen we weer weg, Dan liet jij de toeters en bellen weer af gaan.

Jij vond het erg fijn om papa`s hand vast te pakken want dit deed jij elke keer weer.

Ook ging er iets niet goed met jouw ogen.
Je moest een ooglaser behandeling ondergaan.
Je werd onder narcose gebracht wat heel erg veel van jouw lichaam vroeg.

Omdat jouw lever ook iets trager werkte, moest jij ook nog eens onder de lamp.
Je kreeg een doekje op je ogen, zodat jouw ogen hier niet door zouden beschadigen.

Eindelijk mocht het dak van de couveuse er af.
We konden wat meer contact maken met jou.
En dat vonden wij allemaal wel fijn!
Na een tijdje mocht je ook bij papa of mama buidelen.
Als we dat deden viel jij, maar ook papa en mama in slaap.

Het ging steeds beter.
Af en toe nog moeilijke momenten, maar je deed het heel erg goed.

Papa en mama voelde dat er iets niet goed was, en belde naar de afdeling.
Daar krijgen wij de arts te spreken die zei: nu hierheen komen!
De arts zat al klaar om ons te bellen, maar wij waren haar net voor.

We zijn naar jou toegekomen, en wat blijkt, je had longonsteking.
Je had al wat zwakke longen, dit was heel ernstig.
Dit bleek ook het geval, je kreeg veel te lang veel te weinig zuurstof.
Machines hielden jou in leven.

Je was verplaatst naar een kamer apart.
Daar hebben papa en mama vaarwel moeten zeggen.
Je bent op papa`s borstkast neegelegd, papa hield jouw handje vast en papa voelde om 11:24:33 jouw hartje voor de laatste keer kloppen.